Μανώλης Κοττάκης…Στα πρόθυρα εμφυλίου, με τους ηγέτες να έχουν πειρασμό να διχάσουν
Πέμπτη μεσημέρι, πλατεία Κολωνακίου, την ώρα της μεγάλης συγκέντρωσης των επιστημόνων κατά του Ασφαλιστικού της κυβέρνησης Τσίπρα. Με σταματά στο ύψος της Κανάρη ένας νέος δικηγόρος, κλασική κοψιά κεντροδεξιού φιλελευθέρου με γραβάτα και κοστούμι. Κάνει να μου ανοίξει συζήτηση για τα εσωκομματικά, αλλά στο λεπτό η κουβέντα έχει πάει με δική του πρωτοβουλία στο χαράτσι Κατρούγκαλου στους ελεύθερους επαγγελματίες. «Ψάχνω να βρω την πορεία!» μου λέει και φεύγει. Ανθρωποι όπως αυτός, οι οποίοι μια ζωή στηρίζονταν στις δικές τους δυνάμεις και στην προσωπική εργασία τους, ουδέποτε αναζήτησαν λύση στα προβλήματά τους μέσα στα κοινωνικά κινήματα.
Τον Ιούλιο στο δημοψήφισμα ήταν η πρώτη φορά, και τώρα με το Ασφαλιστικό η δεύτερη. Φοβάμαι πως θα είναι και η φαρμακερή. Τόσα χρόνια στο ρεπορτάζ, έχω μάθει να μυρίζομαι το μπαρούτι με ευκολία. Ενστικτο, μάλλον. Οι κοινωνικές – επαγγελματικές ομάδες που πλήττονται από το Ασφαλιστικό -τη μητέρα των μαχών, κατά τον ορισμό του Τσίπρα- ήταν οι θεματοφύλακες της πολιτικής και της οικονομικής σταθερότητας της χώρας.
Σήμερα όμως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σπάνιο παράδοξο: και από τις δύο πλευρές ηγούνται πολιτικοί με έντονο ταξικό πρόσημο. Οι Μητσοτάκηδες, αν και μειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία και την παράταξη, γίνονται πλειοψηφικό σε εποχές βαθέος κρατισμού και ύπαρξης έντονης απειλής κατά της αστικής τάξης. Θυμηθείτε ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εξελέγη πρόεδρος της Ν.Δ. ως αντι-Ανδρέας, σε μια εποχή δίωξης του επιχειρηματικού κεφαλαίου· στην εποχή των κοινωνικοποιήσεων και του κινήματος των μη προνομιούχων. Ας μη γελιόμαστε: Οι κοινωνικές συνθήκες ανάγκασαν τους νεοδημοκράτες να εκλέξουν κάποιον, τον Κυριάκο, που θα δώσει μάχη για τα συμφέροντά τους.
Από την άλλη πλευρά, και ο Τσίπρας ξέρει ότι, για να σταθεί μετά το τέλος της παραμυθίας της σκληρής διαπραγμάτευσης, οφείλει να διχάσει και να είναι ταξικός στις επιλογές του. Επιλέγει να προστατεύσει το μη παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που ζει στην ανέχεια, παρά να προστατεύσει τις δυνάμεις δημιουργίας πλούτου που δεν θα γίνουν ποτέ δικές του. Η κοινωνική συμμαχία που οικοδομεί μέσα από το πονηρό Ασφαλιστικό είναι στοχευμένη: συνταξιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι, προσωπικό ΔΕΚΟ, ειδικές ομάδες, νέοι ελεύθεροι επαγγελματίες με εισόδημα κάτω των 20.000 ευρώ, νόμιμοι μετανάστες με δικαίωμα ψήφου. Η σύγκρουση αυτή θα έχει μόνο ένα διακύβευμα: Ποιος θα πληρώσει για να πάμε παρακάτω.
Η λαϊκή Ελλάδα ή η αστική Ελλάδα. Μετά λόγου γνώσεως σας γράφω ότι πρώτη φορά φοβάμαι εμφύλιο. Και αν με βρίσκετε υπερβολικό, θυμηθείτε την ανατριχιαστική νύχτα που τα συνθήματα από τη συγκέντρωση του «Ναι» στο Καλλιμάρμαρο ακούγονταν έως τη συγκέντρωση του «Οχι» στο Σύνταγμα. Αν και η εθνική λογική ορίζει «συνεννόηση», και οι δύο ηγεσίες έχουν μεγάλο πειρασμό για να διχάσουν: με το Ασφαλιστικό, με το Σύνταγμα, με την παιδεία, με την Εκκλησία, με το ξέσπασμα κόντρας για επενδύσεις τύπου Σκουριών, με ένταση σε σχέσεις με τραπεζικούς παράγοντες, με τις τηλεοπτικές άδειες και τη φοροδιαφυγή. Η σύρραξη θα είναι γενική. Οχι υπέρ της χώρας όμως. Δυστυχώς….dimokratianews.gr
