Πολύ τη χαρήκαμε τη νίκη της Εθνικής μπάσκετ στον μικρό τελικό. Και δεν χρειάζεται να μας εξηγήσουν οι ειδικοί της ψυχής γιατί τη χαρά μας τη μεγάλωσε το θρίλερ του τέλους. Οσοι παθιαζόμαστε με τα αθλητικά, ξέρουμε ότι το πάθος μας ριζώνει στον μαζοχισμό: όποια φανέλα κι αν φοράς, οι ήττες, άρα και οι λύπες, είναι πολύ περισσότερες από τις νίκες. Και λοιπόν;
Και λοιπόν, τελικά δεν είναι μαζοχισμός. Είναι απόφαση αφιέρωσης, ακερδούς και ανιδιοτελούς. Και τις έχουμε ανάγκη τέτοιες αποφάσεις, τέτοιες στάσεις – οι ψυχροί ορθοφρονούντες ας τις πουν «παιδαριώδεις», δεν πειράζει. Τίποτε υλικό δεν κερδίζει ο οπαδός. Τι κερδίζουν οι «Πελαργοί», που συνταξιδεύουν επί δεκαετίες με την Εθνική βρέξει – χιονίσει, χάσει – νικήσει; Την παρέα κερδίζουν και το ταξίδι, και δεν εννοώ το αεροπορικό. Το αίσθημα ότι κάπου ανήκουν, σε κάτι μετέχουν. Ξέρετε πόσα νοερά τρίποντα έχει βάλει ο φουστανελάς «Πελαργός»; Και πόσα ριμπάουντ έχει κατεβάσει ο πολίστας δίπλα του; Το ξέρετε βέβαια. Οσα κι εσείς, όσα όλοι οι καρφωμένοι στο γυαλί το απόγευμα της Κυριακής, ιδίως προς το τέλος του παιχνιδιού, όταν φάνηκε πως η «κατάρα» βρήκε τον δρόμο και προς τη Ρίγα. Οταν δηλαδή οι Φινλανδοί έδειξαν ότι δεν ήταν τουρίστες, όπως έλεγαν όσοι ήθελαν να μειώσουν εκ προοιμίου την αξία του χάλκινου μεταλλίου.
Φυσικά και δεν χάρηκαν όλοι με το μετάλλιο. Πάντα υπάρχουν αρκετοί που αδιαφορούν για τα αθλητικά εκ πεποιθήσεως ή εξ ιδεολογίας, ή τα μέμφονται. Κυρίως επειδή στο γήπεδό τους τρυπώνει εύκολα ο σκώληξ του σωβινισμού και του ρατσισμού, όπως απέδειξαν τα μισαλλόδοξα σχόλια που πλημμύρισαν το διαδίκτυο, κυρίως κατά Εβραίων και Τούρκων. Επίσης φυσικά, λοιπόν, δεν χαρήκαμε όλοι για τους ίδιους λόγους. Κι ωστόσο, η ίδια η σύνθεση της ελληνικής ομάδας θα ’πρεπε να αφοπλίζει σωβινιστές και ρατσιστές. Δίπλα στους τρεις Ελληνονιγηριανούς σωματοφύλακες του λαμπρού Αντετοκουνμπαίικου, Γιάννη, Θανάση και Κώστα, που γεννήθηκαν μετανάστες στα Σεπόλια, ιδού ο Ελληνοαμερικανός Τάιλερ Ντόρσεϊ, εγγονός Ελλήνων μεταναστών, και ο Αλέξανδρος Σαμοντούροφ, γιος Γεωργιανών μεταναστών, γεννημένος στον Εύοσμο. Πώς να υμνήσουν τη «γνήσια ελληνική ψυχή» οι ελληνότατοι; Πρέπει πρώτα ν’ αλλάξουν τροπάρι. Και να μην ψέλνουν πως «Ελληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι». Και δεν τους έφτανε η μπασκετική στενοχώρια, ήρθε κι ο ασημένιος ουρανίτης, ο Μανόλο, με μάνα απ’ την Ουγκάντα, και τους αποτσάκισε.
(Ο Παντελής Μπουκάλας είναι δημοσιογράφος, λογοτέχνης και μεταφραστής- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Η Καθημερινή”)
