Η επίθεση της εκπροσώπου του ρωσικού ΥΠΕΞ, έστω και ιστορικά ανακόλουθη, συμβάλλει με τον τρόπο της στη διάλυση της πλάνης της καθ’ ημάς ρωσοφιλίας. Είτε η ΕΣΣΔ, είτε η σημερινή Ρωσική Ομοσπονδία ήταν πάντα στο πλευρό της Τουρκίας, από την εποχή του Λένιν έως και σήμερα
του Άγγελου Κωβαίου
Η επίθεση της εκπροσώπου του ρωσικού ΥΠΕΞ Μαρίας Ζαχάροβα κατά της Ελλάδας, με αφορμή μία απάντησή της στην φινλανδή υπουργό Εξωτερικών και την καταγγελία της ότι η Μόσχα παραβιάζει κατ’ εξακολούθηση την Τελική Πράξη του Ελσίνκι, είναι αρκετά διαφωτιστική και διαλύει μερικές παρανοήσεις.
Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι έχει και ιστορικές διαστάσεις, αν εξεταστούν ορισμένα επί μέρους στοιχεία, που ανατρέπουν κυρίαρχα ιδεολογήματα της άκριτης ρωσοφιλίας.
Οι αναφορές της Μαρίας Ζαχάροβα, με αιχμές τις «ευθύνες» της Ελλάδας για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και το ονοματολογικό της σημερινής Βόρειας Μακεδονίας πριν από τη συμφωνία των Πρεσπών, είναι στην πραγματικότητα χρήσιμες υπενθυμίσεις για τον ρόλο της πρώην ΕΣΣΔ και της σημερινής Ρωσικής Ομοσπονδίας – ειδικά στα δύο αυτά εθνικά θέματα της Ελλάδας.
Η επίκληση από τη Ρωσία της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι με αναφορά στον Αττίλα, είναι κατ’ αρχάς ανακόλουθη από ιστορικής άποψης. Η διεθνής συνθήκη υπογράφηκε το 1975, η τουρκική εισβολή είχε γίνει έναν χρόνο νωρίτερα. Οσο δε για την αναφορά στη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» είναι μία ξεκάθαρη ένδειξη των βλέψεων και των επιδιώξεων της Μόσχας στην περιοχή, την οποία εξακολουθεί να βλέπει ως ζώνη δικής της επιρροής.
Καθώς η Μόσχα επιλέγει την επίθεση κατά της Ελλάδας σε αυτή τη συγκυρία και με αυτόν τον τρόπο και πέραν των απαντήσεων του ΥΠΕΞ, οφείλει κανείς να θυμηθεί και να υπενθυμίσει ότι το 1974 η τότε Σοβιετική Ενωση δεν καταδίκασε τους «Αττίλες». Μιλούσε για «εξωτερική επέμβαση» και ουδέποτε χρησιμοποίησε τον όρο «εισβολή», ενώ σύμφωνα με επισημάνσεις έμπειρων διπλωματών, ουσιαστικά απείχε από τις συνεδριάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας που εξέδωσαν τα ψηφίσματα καταδίκης της Τουρκίας.
Οι ίδιες πηγές σημειώνουν ότι δεν πρόκειται για νέο στοιχείο, αλλά απλώς για μία επιβεβαίωση της διαχρονικής κατ’ επίφαση ουδετερότητας και στην ουσία φιλοτουρκικής στάσης της Μόσχας. Από την εποχή του Λένιν έως και σήμερα, η Ρωσία βρισκόταν σχεδόν σε όλες τις κρίσιμες συγκυρίες στο πλευρό της Τουρκίας.
Ξεκινώντας από την στήριξη του Κεμάλ Ατατούρκ, λόγω (και) της ένταξης της Ελλάδας στην Αντάντ των δυτικών δυνάμεων, περνώντας στις διασκέψεις της Μόσχας και του Παρισιού, όπου η ΕΣΣΔ ζητούσε τα Δωδεκάνησα να προσαρτηθούν στην Τουρκία και αφότου αυτό δεν έγινε δεκτό, απαιτούσε να αποστρατιωτικοποιηθούν, φτάνει κανείς στην «ουδετερότητα» του 1974, για να διαπιστωθεί η πλάνη της φιλελληνικής στάσης της Ρωσίας στα νεότερα χρόνια.
Πέραν όλων των άλλων παραμέτρων που μπορεί να επιδρούν, όλα αυτά εξηγούνται.
Η ρωσική στάση εκπορεύεται από συμφέροντα, τα οποία πολλοί τείνουν να περιφρονούν: αυτό που απασχολούσε και απασχολεί την ΕΣΣΔ και τη Ρωσία, είναι η πρόσβαση στη Μεσόγειο. Και αυτήν την προσφέρει η Τουρκία, όπως θα όφειλε να γνωρίζει το φιλορωσικό μπλοκ στη χώρα μας. Ακολουθήστε το Protagon στο Google News text Ο Μακρόν διόρισε ξανά τον ίδιο πρωθυπουργό. Αυτό που λέμε για την τρέλα: να κάνεις ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα
Πηγή: Protagon.gr
