Γράφει ο Πάνος Θεοδωρίδης…Έχω μια ιδέα και έχω το δικαίωμα να την καταγράψω, αγκαλά το μυαλό μου εκπαιδεύτηκε για να καταστρέφει τις ιδέες των άλλων κι όχι να γεννάει δικές του.
Πότε ξοφλήσαμε χρέος χωρίς να μας βγει η ψυχή; Μία και μόνη: με τον διεθνή οικονομικό έλεγχο που έπαιρνε επί οκτώ δεκαετίες χονδρικώς είδη και προϊόντα του ελληνικού μονοπωλίου. Οινόπνευμα, πυρεία, τράπουλες, πετρέλαιο, τέτοια.
Κουτσά στραβά, ο έλεγχος ήταν εκεί. Στο ενδιάμεσο διάστημα, συνεχίσαμε να υπάρχουμε.
Ξαναχρεωθήκαμε, πολεμήσαμε, χρεοκοπήσαμε συνήλθαμε, πήραμε σχέδιο Μάρσαλ, MOΠ, γενήκαμε μαυραγορίτες, φτιάξαμε βιομηχανίες, κατά την έκφραση κέφι μας και καπέλο μας και καραπουτανια μας.Το χρέος, εκεί, να εξοφλείται από μερικά είδη.
Με ανάλογο τρόπο ,επιζήσαμε ως υπόδουλοι στην οθωμανική περίοδο.Κι όχι μόνον εμείς, αλλά και οι Εβραίοι και άλλες λαότητες. Ο δυνάστης όριζε χανέδες και έκοβε ένα ποσό κοψοχρονιά. Κάθε χρόνο, οι επαρχίες έδιναν τα μετζίτια τους στον υπενοικιαστή, η στον φορατζή, τον τάιζαν το κατιτίς του, και ξένοιαζαν.Έτσι φτιάξαμε μανιφατούρες, συνεχνίες, καράβια, πειρατείες, εμπόρια, σχολειά και εκκλησίες.
Λοιπόν, λέω να ξεχάσουμε συγκλίσεις και σύγλινα, ευρωπαϊκές προοπτικές καιωχ αμάν αλληλεγγύη. Ο μόνος φόρος που καταλαβαίνουν οι δανειστές, αποτελούμενος από καθαρό κρέας, άμεσα αποδοτέο, είναι ο ΦΠΑ.
Να τον κατεβάσουμε γενικως στο 10% και να τον παραχωρήσουμε στους δανειστές. Αλλά προσοχή: να τον μαζέψουν δι ιδίων μέσων. Ας βάλουν υπαλλήλους και νέες μεθόδους, άς τον παίρνουν καθημερινώς, άς ανακαλύψουν αυτούς που δεν τον πληρώνουν.
ΦΠΑ 10%, δεν ανήκει πλέον σε μάς. Να τον πούμε «γαμησιάτικο» , που μας αρέσουν τα έξυπνα και να τους ειπούμε:
Αυτά υπάρχουν. Η δεκάτη στους έμμεσους φόρους. Δεν έχει άλλα. Μπορεί να βγάζετε και δεκαπέντε δις, άν τον μαζεύετε από τους κατακρατούντες, μπορεί και δέκα, άν αυτά σας φτάνουν. Αλλά είναι δικός σας. Χαλάλι και χαράμι να γίνει.Σε είκοσι χρόνια θα πάρετε πίσω τα περισσότερα.Αλλά κι εμείς, θα συνέρθουμε. Ο χαμηλός σχετικά ΦΠΑ ,θα δώσει ελπίδες στην αγορά. Αν θα φτιάξουμε νέες δομές ή αν θα επαναπαυτούμε στα χάλια μας, άλλο ζήτημα.
Θα μου πείτε πως με τέτοια φορολογία, η κατανάλωση δεν θα ανανήψει. Με διαλυμένες τράπεζες, θα τα βρούμε μπαστούνια.
Πιστεύω τα αντίθετα.
Χωρίς την δικαιολογία «οι τρόικες και οι τετραπληγίες μας αναγκάζουν» η κυβέρνηση, από μόνη της θα αυτορυθμιστεί. Αν κρατήσει την Υγεία, την Παιδεία, τις ΜΚΟ και τις τωρινές διαχειρίσεις στην αρρωστημένη τους μιζέρια,θα έχει ανοίγματα φρικτά. Αν δε μικρύνει το κράτος και δεν αποκτήσουν οι πολίτες κάποια άνεση, θα χρεοκοπήσει αυθωρεί και παραχρήμα.
Άρα, επιτέλους, η κυβέρνηση θα ζήσει με αυτά που έχει. Θα απολύσει, θα μετακινήσει, θα αλλάξει νόμους, θα αλλάξει το Σύνταγμα, θα την πετροβολάνε, αλλά υπ΄ευθύνη της.
Και δεν θα έχουμε να ψάχνουμε ισοδύναμα και άλλες ποικίλες δράσεις των στοχαστικών προσαρμογών. Αυτό το δισεκατομμύριο, χονδρικώς, που θα μας λείπει κάθε μήνα για να συντηρούμε ένα μάταιο δημόσιο και να περιφρονούμε τις επενδύσεις, θα μας κάνει να συνέλθουμε.
Το κράτος δεν θα ψάχνει λεφτά να καλύψει τρύπες, αλλά θα ψάχνει να βρει από ποιόν διαολισμένο τρόπο θα γεννηθούν αξίες ,μπαγκανότες, εργασία, ανάπτυξη και προκοπή.
Με ακυρωμένη την σύμβαση του τρίτου μνημονίου, θα καταλάβει πως για να συνέρθει, πρέπει να μειώσει τους φόρους και να μικρύνει, κι όχι να ελπίζει πως θα υπάρξει κραταιότερο, επειδή στη άκρη του τούνελ υπάρχουν 83 δις νέα δάνεια που θα μας φορτώσουν και θα τα ξοδιάσουν σε μαλακίες.
Τα προβλήματά μας θα γίνουν επιτέλους ορατά και δεν θα τα κρύβουμε με ευχολόγια και τα «κυρία, κυρία, ο Γιαννάκης με έβρισε».
Η ανεργία θα γίνει ο νούμερο ένα κρατικός εχθρός.
Κάθε πρόσφυγας και μετανάστης, θα βρει τρόπο να απασχοληθεί.
Αυτός που θα χτίζει σε παραγωγική γή, θα παλουκώνεται.
Ο αυθαίρετος δεν θα είναι πλέον το παιδί του λαού που του πρέπει φροντίδα και κουκούλωμα. Διότι το κράτος ,απαλλαγμένο από τον καθημερινό κλεφτοπόλεμο με τους πολίτες και τους δανειστές, επιτέλους θα ξεχάσει τους Βαρουφάκηδες και τους τρελούς Πιερό των ευφυών ιδεών και θα αναζητά πηγές ευμάρειας και πλουτισμού των πολιτών.
Αλλοιώς, λεφτά ντεν έκει.
Αυτή είναι η ιδέα. Ακυρώστε την, ξεφτιλίστε την, αγνοήστε την. Αλλά τουλάχιστον μασήστε την, να κρίνετε από την επίγευση. Μερικά από τα πλέον αποτρόπαια περιτυλίγματα, κρύβουν λιχουδιές.