H Πανδώρα, η Ελπίδα κι ένα Τούβλο….

Γράφει ο Πάνος Θεοδωρίδης… Ένα πράγμα με τσίτωσε , καθώς διατρέχω τίτλους, διαλόγους και απειλές, εισαγγελείς και βομβιστές, όλα στην ίδια καλαθούνα, με εναρκτήριο λάκτισμα μια υποκλοπή τηλεφωνήματος «ενός στελέχους Σύριζα» με έναν των «πυρήνων της φωτιάς».

Στο βάθος του πίθου της Πανδώρας, η υπόσχεση ή η απειλή «ενός βιβλίου». Που ένας τέως υπουργός το θεωρεί «μυθιστόρημα», κι έτσι το χαρακτηρίζει, επειδή το έχει δώσει να το διαβάσει η σύζυγος, κι εκείνη «αποκλείει την δημοσίευσή του» επειδή λέει αλήθειες που πονάνε και ενοχλάνε. Κανένας από τους δυο ,στην αφήγηση δεν προσθέτει το υπόγειο ναι, αλλά πουλάνε.

Νόμιζα πως η μόδα αυτή, καναγκαιρίσια και απατηλή, είχε μονοπωληθεί πριν πολλά χρόνια από τον Μίμη Ανδρουλάκη, που δεν άφηνε στασίδι για στασίδι χριστουγεννιάτικα με τις καίριες αναλύσεις του και σε δέκα μέρες, ώ του θαύματος, άφηνε παρακαταθήκη ένα φρέσικο βιβλίο.

Είθισται να υπάρχει κάποιος ντόρος γύρω από πρόσωπα που έγραψαν ή παρήγγειλαν ένα βιβλίο. Στις μέρες μας μάλιστα, που δεν είναι της μόδας οι τρανταχτοί απολογισμοί, αλλά συνηθίζεται η αναφορά σφαλμάτων του συγγράφοντος μήπως και ταυτιστεί η πλερωμή του βιβλίου με το αντίτιμο της υπεροχής του αναγνώστη («τα λέει σταράτα και αυτοκριτικά, άρα μου μοιάζει, δις άρα είναι στα μέτρα μου»)  νόμιζα πως ο πλανταγμός και ο σαστιρμάς θα περιορίζονταν εν Ελλάδι σε Βαρουφάκηδες αλλά μπα.

Η υπόθεση Πανούση, θα ακμάσει, θα κατηγορηθεί, θα επαινεθεί, θα ξεχαστεί. Αφορά ένα κόμμα που έγινε κυβέρνηση και οι πράξεις του δεν προφταίνουν να μπούνε στη θράκα, αλλά τες τρώμε σενιάν, με τα αίματα. Ό,τι και να΄γινε, αποκλείεται οι εμπλεκόμενοι να μη έχουν υπογλωσσίως μια ερμηνεία για τες πράξεις των.Ο χώρος διαθέτει μπόλικες. Από το δήθεν αφοπλιστικό mea culpa έως το αγροίκο «πάρτα πίσω κανάγια,μη σου γαμήσω το ταμ τιριρί»

Αλλά η αξία του εγχειρήματος, όση και οία, ελαττώνεται με την προαναγγελία πως θα ακολουθήσει βιβλίο. Είναι αντάλλαγμα. Είναι μια πνευματική μίζα.

Τα υπόλοιπα ,θα τα δούμε. Όχι αναγκαστικά βγαλμένα από την ελληνική δικαιοσύνη, από τους κοριούς της ΕΥΠ κι από τις πεποιθήσεις της κοινής γνώμης.

Μπορεί να είναι πίεση στη κυβέρνηση να κόψει τα γκουχ μουχ στο ρεζίλι που αποκαλεί πολιτική διαπραγμάτευση.  Μπορεί να είναι το πρώτο σκαλί για αλλαγή κυβερνητικού τοπίου.

Η και το ανάποδο-ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, όπως όταν η αστυνομία ανακαλύπτει το πτώμα ενός αγνώστου που δεν έχει σημασία να βρεθεί το κίνητρο της δολοφονίας του.

Αφήστε και κάτι να παίζουμε , οι πτωχαλαζόνες της γραφής.

Ναι, στις τάξεις μας ανήκουν οι συντάκτες του «άντρακλα του πελαγίσου», το «μεσοπέλαγα, κι ενώ γέλαγα» , ο παραλληλισμός του Καβάφη με τον Χριστιανόπουλο και οι Ερωτόκριτοι μετά τον Κορνάρο.Κι αν έχετε ανάγκη φήμης και διαφήμισης, τολμήστε και εσείς να σαβουρντιστείτε από κοκκοφοίνικα, όπως ο Κηθ Ρίτσαρντς.

Πάνος Θεοδωρίδης – TheGreekCloud