Σε πολλά δημοσιεύματα, δυστυχώς και από ανθρώπους προερχόμενους από την Αριστερά, ενώ καταδικάζεται η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, στη συνέχεια τίθενται και πολλά «αλλά». Το περίεργο δεν είναι που αυτοί εντοπίζονται στο χώρο της ριζοσπαστικής ελληνικής Αριστεράς, το περίεργο είναι που αυτοί υπάρχουν και στο χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς. Ή μήπως δεν είναι και τόσο περίεργο; Μάλλον δεν είναι.
Τα επιχειρήματά τους πολλά. Ένα μόνο απ’ αυτά στηρίζεται στη λογική και την ιστορία. Αν η Ρωσία δεν είχε να αντιμετωπίσει τη δεκαετία του 1990 την τιμωρητική λογική της «προτεσταντικής γερμανικής ηθικής», ίσως είχε καταφέρει να ενσωματωθεί στη Δύση. Δυστυχώς όμως μόνο σ’ αυτό έχουν δίκιο. Γι’ αυτούς την εισβολή στην Ουκρανία σε τελική ανάλυση την προκάλεσε η Δύση. Ο Πούτιν αναγκάστηκε να εισβάλλει λόγω των πρακτικών του ΝΑΤΟ. Χωρίς αυτό ο Πούτιν θα ήταν περιστέρα; Εξάλλου για πολλούς εξ αυτών η Ρωσία -είτε ως τσαρική αυτοκρατορία, είτε ως Σοβιετική Ένωση, είτε ως Ρωσία- δεν έχει κάνει επιθετικούς πολέμους στην Ευρώπη. Μόνο στην Ασία. Οι τρεις διαμελισμοί της Πολωνίας τον 18ο αιώνα -από κοινού με την Αυστρία και την Πρωσία- δεν πιάνονται. Ο ιμπεριαλιστικός κατακτητικός Κριμαϊκός Πόλεμος το 1853-1856, όπως φαίνεται, έγινε μόνο από τη Γαλλία και την Αγγλία. Η κατάληψη των Βαλτικών Χωρών το 1939, πριν τις καταλάβει ο Χίτλερ το 1941, έγινε από μόνη της. Η επίθεση στην Φινλανδία το 1939, επίσης, μάλλον έγινε από τον Χίτλερ. Ο διαμελισμός της Πολωνίας από τον Χίτλερ και τον Στάλιν το 1939 ήταν αποτέλεσμα του Συμφώνου του Μονάχου του Τσάμπερλεν το 1938 και όχι του γερμανοσοβιετικού Συμφώνου μη Επίθεσης Ρίμπεντροπ-Μολότοφ το 1939. Οι επεμβάσεις στην Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία, δεν έγιναν από τη Σοβιετική Ρωσία, αλλά από τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Εξάλλου η Πολωνία, όπως γράφηκε, πάντα μικρομεγάλιζε. Τα ήθελε το κεφάλι της και τότε και ίσως και τώρα, που ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη, μαζί με τις άλλες Βαλτικές χώρες. Που αντί να βελάζουν και να τρώνε ήσυχα ήσυχα ρωσικό κουτόχορτο, κοιτάνε να αντιστέκονται στον ρωσικό αναθεωρητισμό.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Οι επεμβάσεις σε Υπερδνειστερία, Οσετία, Γεωργία, και η εισβολή στην Ουκρανία δεν θα είχαν γίνει, αν το ΝΑΤΟ δεν είχε επεκταθεί, ισχυρίζονται. Να δεχθώ πως η απειλή για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν τεράστιο λάθος, αν και κανένα διεθνές δίκαιο δεν απαγορεύει σε μια ανεξάρτητη χώρα να διαλέγει τους συμμάχους της. Η επέκτασή του όμως στις Βαλτικές Χώρες, στην Πολωνία, αλλά και σε Σουηδία και Φινλανδία, μόνο βιαστική δεν ήταν, όπως δείχνουν οι τελευταίες επιθετικές ενέργειες της Ρωσίας σ’ αυτές τις χώρες. Οι αριστεροί ανανεωτικοί φίλοι μας όμως μετρούν τα ντρόουν που εισέβαλλαν στην Πολωνία και τα βρίσκουν λιγότερα απ’ όσα η Πολωνία ανακοίνωσε. Ήταν μόνο έξι. «Το πρόβλημα προκύπτει από την εμφανή πρόθεση πολλών χωρών και πρωτίστως της Πολωνίας και της Γερμανίας να αξιοποιήσουν και να μεγεθύνουν το γεγονός» και όχι από το ίδιο το γεγονός. Εξάλλου, μήπως, αναρωτιούνται μπήκαν κατά λάθος; Για αλλού ξεκίνησαν και αλλού η ζωή -και όχι ο Πούτιν- τα πήγε. Ακόμη και οι παραβιάσεις του εναερίου χώρου, έλα μωρέ ήταν για 12 δευτερόλεπτα και σ’ ένα μικρό νησάκι, – κάτι σαν τα Ίμια; – στο δρόμο για το Καλινίγκραντ. Δεν χώραγαν να περάσουν απ’ αλλού. Λες και θα έπρεπε να προσγειωθούν στο Ταλίν για να θεωρηθούν παραβιάσεις. Ορισμένοι το πάνε ακόμη παραπέρα. Φταίνε- ισχυρίζονται- οι ίδιες αυτές οι χώρες με τον μικρομεγαλισμό τους και οι ισχυροί Δυτικοί που τις σπρώχνουν σε αντιρωσικές υστερίες, γιατί θέλουν να εφαρμόσουν τον «πολεμικό καπιταλισμό» της «ΝΑΤΟΕυρώπης» και κάποια στιγμή να επιτεθούν στη Ρωσία που ως γνωστόν επιτίθεται μόνο όταν δέχεται επίθεση. Οι δολοφονημένοι Ουκρανοί πολίτες και οι συγγενείς τους καλά θα κάνουν ν’ αναζητήσουν τον ένοχο στο ΝΑΤΟ και όχι στη Ρωσία. Εξάλλου αυτό εισέβαλλε στη χώρα, ο Πούτιν απλά απάντησε σ΄ αυτή την εισβολή. Και όλα αυτά λέγονται στο όνομα των ισορροπιών. Ισορροπίες που καθόλου δεν τηρούνται στη γενοκτονία του Νετανιάχου- και πολύ καλά που δεν τηρούνται. Και όλοι αυτοί οι ανορθολογισμοί σερβίρονται ως ο απόλυτος ορθολογισμός.
Κακά τα ψέματα όμως. Έχει ειπωθεί πως το φαινόμενο των νεοδεξιών –πρώην αριστερών- οφείλεται στ’ ότι αυτοί μισούν τα νιάτα τους. Μπορεί να είναι και έτσι, αν και ποτέ δεν ήμουν θιασώτης των ψυχολογιστικών ερμηνειών. Αλλού, έχω επιχειρήσει μια πιο πολιτική εξήγηση που εδράζεται στην αποτυχία της Αριστεράς να κτίσει μια νέα δική της αφήγηση υπεράσπισης της δημοκρατίας. Πού όμως οφείλεται ο φιλορωσισμός όλων αυτών των αριστερών; Στην ορθολογική ανάλυσή τους; Προσπάθησα να δείξω πως η όλη η επιχειρηματολογία τους ούτε με τον ορθό λόγο ούτε με την ιστορία συνάδει. Μη ξεχνάμε πως ακόμη και ο Λεωνίδας Κύρκος μέχρι το 1989 περίμενε την αναγνώριση του ΚΚΕ εσωτερικού από τη Σοβιετική Ένωση. Ο πλήρης απογαλακτισμός από την αγάπη προς τη Ρωσία, τη χώρα της Επανάστασης και της νίκης κατά του φασισμού, δεν έγινε ούτε όταν δημιουργήθηκε η ΕΑΡ. Εξάλλου, κατ’ ορισμένους, μόνο η Σ.Ε. νίκησε τον φασισμό. Η απόβαση στη Σικελία και στη Νορμανδία, η ενίσχυση του εξοπλιστικού προγράμματος του Στάλιν από τον Ρούζβελτ, συνέβησαν μόνο στο κεφάλι των δυτικοπροσκυνημένων. Όπως δεν συνέβησαν και όλα τα άλλα ιστορικά γεγονότα που προανέφερα. Φιλορωσισμός λόγω της Ρωσικής Επανάστασης και «αριστερός ανανεωτικός» αντιδυτικισμός–και γιατί όχι και αντιδιαφωτισμός;- λόγω του υπαρκτού, υπαρκτότατου δυτικού ιμπεριαλισμού είναι οι αιτίες του φαινομένου. Η απάντηση σ’ αυτό είναι να μη φοβόμαστε να το κοιτάξουμε στα μάτια. Όπως δεν φοβήθηκαν οι αμερικανοί στρατηγοί, όταν ο Τραμπ τους ανέφερε πως ο κύριος εχθρός των ΗΠΑ είναι εσωτερικός. Αυτοί αρνήθηκαν να τον χειροκροτήσουν, παρότι τους απείλησε με απολύσεις. Πώς αλλάζουν οι καιροί!!! Οι στρατηγοί γίνονται «αριστεροί» και οι αριστεροί γίνονται «στρατηγοί» του Πούτιν.
Όσον αφορά τους εξοπλισμούς, κρίμα που δεν ζει ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, όπως μου υπενθύμισε ο φίλος Δημήτρης Φερέτος, εκ της Ανανεωτικής Αριστεράς προερχόμενος, για να ξαναπεί αυτό που έλεγε για το Μάαστριχτ και το Ευρωσύνταγμα. Πως ακόμη κι ως σχέδιο συντηρητικών να ήταν οι εξοπλισμοί, αυτοί – όπως το Μάαστριχτ για την ενοποίηση- προστατεύουν την Ευρώπη και ως τέτοιοι είναι κάτι πιο προοδευτικό, από το να μη γινόταν τίποτα.
(Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι δρ κοινωνιολογίας)
