Είναι στο σωστό δρόμο, τον κατηφορικό
Νίκος Δαββέτας,Η δεσμοφύλακας
Είναι χαρακτηριστική συνήθεια [επιβίωσης;] των ελλήνων να «πηδάνε έξω από την Ιστορία», στο κενό της αμνημοσύνης.
Στις δύσκολες ώρες ΟΛΟΙ δεν θυμούνται, δεν ξέρουν, δεν έχουν γνώμη.
Όμως όταν:
-ένας πολιτικός δεν συνειδητοποιεί ότι «χωρίς φωτιά [σκανδάλων] δεν βγαίνει καπνός [ήττας]».
-ένας ιστορικός δεν αισθάνεται άβολα όταν [εξ αμελείας;] ταυτίζει ‘τα συμβαίνοντα με τα σημαίνοντα’.
-ένας εγκληματολόγος δεν κατανοεί τους μηχανισμούς καταστολής κι απονομής της ποινικής δικαιοσύνης και ανέχεται να καθοδηγούν τα ΜΜΕ την Αστυνομία στη ‘διαλεύκανση’ των εγκλημάτων.
-ένας δικαιωματίας δεν αντιλαμβάνεται ότι η ελευθερία του λόγου τελειώνει όταν μεταλλάσσεται σε βία, ότι η σάτιρα κατά της εξουσίας αλλοιώνεται όταν χρωματίζεται με στοιχεία κυνικού λαϊκισμού, ότι τα social media καθίστανται ‘κλειδαρότρυπα’ όταν ασχολούνται με το ‘φύλο των αγγέλων’ [ή και των διαβόλων;]
-μία δι-ασημαντότητα δεν αυτο-περιορίζεται στο ρόλο της, αλλά αυτο-προβάλλεται για λόγους [αρνητικής] τηλεθέασης.
-ο κάθε διαφθείρων ή διαφθειρόμενος δεν απο-δέχεται ότι παρανομεί, επικαλούμενος λόγους ισότητας ευκαιριών ή λόγους ανώτερου καθήκοντος.
ΤΟΤΕ
οφείλουμε να διαπιστώσουμε ΤΑΥΤΟΓΧΡΟΝΗ κρίση Πολιτικής, Πολιτικών και Πολιτών, δηλαδή κρίση συνολικά της λειτουργίας [κι όχι της φύσης] του δημοκρατικού Πολιτεύματος.
Πώς όμως να επαγγελόμεθα «περισσότερη Δημοκρατία» [Παύλος Γερουλάνος, Βήμα Κυριακής 5/10/25],όταν διαπιστώνουμε αυτές τις ρωγμές στη βάση του οικοδομήματος, ήγουν στη μη-εμπιστοσύνη του έλληνα στους θεσμούς και τους θεματοφύλακες ή στη στρεβλή πρόσληψη των ορίων και των κανόνων;
Πώς θα επιτύχουμε ‘τη φυγή προς τα εμπρός’, όταν υπάρχουν πίσω μας τόσες ανοικτές πληγές;
Μάλλον ,κατά τη γνώμη μου, έχουμε συνηθίσει να ζούμε σε συνθήκες αντινομίας, αυταπάτης κι εντέλει ανομίας, ώστε οι μαύρες τρύπες της Διαφθοράς και οι γκρίζες ζώνες της Πολιτικής να [συγ]χωνεύονται και να συμψηφίζονται.
Άλλωστε, όπως λέει και το άσμα, «μιά ζωή την έχουμε… »
ΥΓ1: Αυτή η αντίληψη της εκ των έξω σωτηρίας [από τις ΗΠΑ μέχρι την ΕΕ] ή της κατά περίπτωση επίδειξης ενσυναίσθησης, ενισχύει την εκτίμησή μου ότι ΟΛΑ είναι ‘επικοινωνισμός’, δηλαδή αμπαλάζ κι όχι ουσία.
ΥΓ2: Δεν συμφωνώ με τις θέσεις κάποιων δημοσιογράφων που διαπιστώνουν διπροσωπία στο κόμμα που αντιπαθούν και πλήρη μονοπροσωπία [sic],δηλαδή ομοφωνία, στο κόμμα που συμπαθούν. Αυτό δεν λέγεται δημοσιογραφία αλλά κεκαλυμμένη προπαγάνδα
ΥΓ3.Τί θα γίνει τώρα που ξεμείναμε από ‘μέτωπα’ ;Θα τα αντικαταστήσουν τα ‘είδωλα’;
(Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής εγκληματολογίας, πρώην υπουργός – το άρθρο δημοσιεύτηκε στο dnews.gr)
