Μπορεί, άραγε, να φανταστεί κάποιος κομμάτια όπως η «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη», «Είδα την Άννα», «Στη συγκέντρωση της Ε.Φ.Ε.Ε.» κ.α. να «ντύνουν» εκδηλώσεις της Ν.Δ. και της Ο.Ν.ΝΕ.Δ.; Απίθανο και πολύ παράταιρο, αν ποτέ συμβεί.
του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
Πριν από λίγες μέρες ο Διονύσης Σαββόπουλος πέρασε στην αιωνιότητα. Όσο ζούσε, αρκετές φορές, με τις πράξεις και τα λεγόμενά του προκάλεσε πολλές συζητήσεις. Το ίδιο συνέβη και με την κηδεία του, άθελά του βέβαια αυτή τη φορά. Η απουσία όλων των αρχηγών των κομμάτων της Αριστεράς σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως. Ζούμε σε μια χώρα όπου, αν μη τι άλλο, ο σεβασμός και η απόδοση τιμών στους νεκρούς αποτελεί διαχρονική αξία από την εποχή του Ομήρου έως σήμερα. Αλήθεια, η πορεία του Σαββόπουλου ήταν τόσο μεμπτή, που να δικαιολογεί μια τέτοια συμπεριφορά, όταν μάλιστα μέρος των τραγουδιών του έχει συνδεθεί με τους λαϊκούς αγώνες; Πώς, λοιπόν, να κατανοηθεί η απουσία των σημερινών επικεφαλής της Αριστεράς, όταν στο παρελθόν προκάτοχοί τους τίμησαν με την παρουσία τους νεκρούς πολιτικούς τους αντιπάλους, με τους οποίους είχαν μεγάλες συγκρούσεις και τεράστιες πολιτικές διαφορές;
Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος Σαββόπουλος στενοχώρησε πολύ έναν κόσμο της Αριστεράς, ο οποίος τον θεωρούσε δικό του, είχε μεγαλώσει με τα τραγούδια του και είχε εμπνευστεί από αυτά. Η μετατόπισή του προς τη Δεξιά, η στήριξη στον κ. Μητσοτάκη και διάφορα άλλα ξάφνιασαν, πόνεσαν και πλήγωσαν κάποιους. Ήταν, ωστόσο, αναφαίρετο δικαίωμά του, το οποίο δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί στον άλλο, είτε είναι ανώνυμος και άσημος, είτε επώνυμος και διάσημος. Ήταν μια στάση εντιμότητας. Έκανε αυτό που πίστευε και δεν κορόιδεψε κανέναν. Από κει και πέρα όλοι κρίνονται. Και ο Σαββόπουλος επιτιμήθηκε, και μάλιστα με δριμύτητα, για την απόφασή του αυτή. Όλα τα παραπάνω σε καμία περίπτωση δε δικαιολογούν τη στάση ούτε του κ Φάμελλου, ούτε του κ. Χαρίτση, ούτε άλλου αρχηγού ή στελέχους αριστερού κόμματος. Η Αριστερά δε χρειάζεται να φαίνεται ότι λειτουργεί εκδικητικά και ότι τιμωρεί δια της απουσίας της έναν νεκρό. Αυτό είναι μέγιστο λάθος.
Διάβασα τις προάλλες ότι ο Σαββόπουλος έκλεψε μουσική από τον Ντύλαν, ότι αντέγραψε στίχους του Γάλλου ποιητή Ζακ Πρεβέρ και πολλά άλλα. Δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις, για να πάρω ξεκάθαρη θέση. Αυτό που γνωρίζω, όπως και χιλιάδες άλλοι, είναι πως ο τραγουδοποιός συνδέθηκε πολύ στενά με την Αριστερά στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και με τους αγώνες του ελληνικού λαού και των φοιτητών για μια κοινωνία λιγότερο άδικη. Υπάρχουν αρκετά τραγούδια του που συνόδευαν τις μεγάλες και μικρές διαδηλώσεις και τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων. Είναι σίγουρο ότι και στις κινητοποιήσεις και στις συγκεντρώσεις του μέλλοντος, στις χαρές και στις τραγωδίες αυτού του τόπου, τα τραγούδια του θα ακούγονται και θα συγκινούν διαχρονικά τις γενιές. Μπορεί, άραγε, να φανταστεί κάποιος κομμάτια όπως η «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη», «Είδα την Άννα», «Στη συγκέντρωση της Ε.Φ.Ε.Ε.» κ.α. να «ντύνουν» εκδηλώσεις της Ν.Δ. και της Ο.Ν.ΝΕ.Δ.; Απίθανο και πολύ παράταιρο, αν ποτέ συμβεί. Καμιά στάση, επομένως, και καμιά δήλωση του Σαββόπουλου δεν μπορούν να διαγράψουν τη σχέση του με τους αγώνες της Αριστεράς. Υπό την έννοια αυτή, αποτελεί υπερβολή να ακούγεται ότι η Αριστερά με την ηχηρή απουσία της χάρισε τον Σαββόπουλο στον κ. Μητσοτάκη.
Οι αρχηγοί των κομμάτων της Αριστεράς, με την απαράδεκτη και αδικαιολόγητη στάση τους, φανέρωσαν για μια ακόμη φορά μια αλήθεια: ότι βρίσκονται έξω από την πραγματικότητα. Φέρθηκαν με μικροψυχία και διέπραξαν ύβρη με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου απέναντι σε έναν νεκρό, που έτσι κι αλλιώς άξιζε να τιμηθεί. Η ρηχή τους στάση βρίσκεται έξω από τις παραδόσεις και τις αντιλήψεις της ιστορικής Αριστεράς, η οποία, με τον πολιτικό πολιτισμό που διέθετε, ήξερε να συγκρούεται και να αγωνίζεται, αλλά και να σέβεται και να τιμά ακόμη και εκείνους που διαφωνούσαν μαζί της. Μετά και από αυτά εξηγείται και πάλι, νομίζω, γιατί η επιρροή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, της ΝΕ.ΑΡ. και άλλων αριστερών κομμάτων παραμένει καθηλωμένη σε πολύ χαμηλά ποσοστά. Επειδή από τη μια αδυνατούν να βρουν απαντήσεις για τα μεγάλα και σύγχρονα προβλήματα του καιρού μας και από την άλλη να προβάλλουν, όχι μόνο πολιτικές θέσεις, αλλά και στάσεις ζωής, που τόσο ανάγκη έχει η κοινωνία μας, και ειδικά οι νέοι άνθρωποι, στις οποίες τα λόγια θα συμβαδίζουν με τα έργα.
(Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας)
