Μέρος Α`
Με βάση τις τελευταίες εξελίξεις, επιβάλλεται πλέον όταν συζητάμε για την τύχη της χώρας να είμαστε ρεαλιστές και τις έννοιες που χρησιμοποιούμε στο διάλογο να τις αντιλαμβανόμαστε όλοι όπως αυτές ορίζονται επιστημονικά.
Έννοιες* όπως οικονομία, αγορές (χρηματαγορές), ανάπτυξη, λογιστική, Α.Ε.Π. (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) έχουν σαφώς συγκεκριμένο νόημα και ορισμό.
Επίσης όταν τις αξιοποιούμε στη συζήτηση, πρέπει να εμπεριέχουν αληθινά αριθμητικά μεγέθη και στοιχεία, όπως αυτά προκύπτουν από αξιόπιστες πηγές π.χ. την Eurostat, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Γενικό λογιστήριο του κράτους τον ΟΔΔΗΧ (οργανισμός δημοσίου χρέους), κλπ.
-Το ζητούμενο για τους “θεσμούς” είναι η Ενιαία Βαλκανική Αγορά χαμηλού κόστους. Όποια και να είναι η κατάληξη των διαπραγματεύσεων, το οικονομικό αποτέλεσμα για τον ελληνικό λαό είναι ένδεια και ανεργία.
Κάτω από αυτή την οπτική, η τωρινή οικονομική κατάσταση της χώρας διαμορφώνεται στην ακόλουθη πραγματικότητα:
Η χώρα όπως λογιστικά αποτυπώνεται, φέρεται να οφείλει στους πιστωτές της 349,3 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία αντιπροσωπεύουν το 188,9% του Α.Ε.Π. στο κλείσιμο του 2014.
Σύμφωνα με σημείωμα του επικεφαλής των οικονομολόγων του ΔΝΤ, Ολιβιέ Μπλανσάρντ, ο στόχος του μνημονίου του 2012 ήταν το χρέος το πολύ να φτάσει στο 120% του Α.Ε.Π.
Η σημερινή απόσταση της “οφειλής” από αυτή την εκτίμηση είναι τεράστια και φυσικά είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί από την Ελλάδα.
Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τις μειώσεις μισθών και συντάξεων ή των αμυντικών δαπανών, διότι και νηστικοί και άστεγοι και άοπλοι να μείνουμε, το υποτιθέμενο χρέος δεν μπορούμε να το εξυπηρετήσουμε για αντικειμενικούς λόγους.
Όπως και να είναι η κατάσταση, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι το κράτος πρέπει να συντηρεί προσωπικό που ως επί το πλείστον “χαζολογάει” στο οκτάωρο του ή ότι πρέπει το κράτος να επιβάλει και άλλους φόρους με υψηλούς συντελεστές, που δικαιώνουν ηθικά και επιβραβεύουν εν τέλει τη φοροδιαφυγή στο κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Το κράτος επιτρέπει -με μάλλον υπολογισμένη αδράνεια- να διαφεύγουν από το ταμείο του τεράστια ποσά από το λαθρεμπόριο καυσίμων, τσιγάρων και ποτών, ενώ από την άλλη η γελοιώδης σοβαροφάνεια λίγο έλειψε να στείλει μέσω του ΥΠ.ΟΙΚ. εθελοντές τουρίστες στα νησιά να παριστάνουν το ΣΔΟΕ.
Αφού λοιπόν και τα δυο μέρη -οι “θεσμοί” και η κυβέρνηση- που υποτίθεται ότι διαπραγματεύονται, γνωρίζουν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο.
Αφού η κυβέρνηση δια στόματος Βαρουφάκη το αποδέχθηκε ως “νόμιμο χρέος”, προς τι οι ανέξοδοι λεονταρισμοί?
Τι εξυπηρετεί μια συζήτηση -ας την πούμε διαπραγμάτευση- που ο πιστωτής εκ των προτέρων γνωρίζει ότι ο οφειλέτης δεν έχει πεντάρα τσακιστή;
Γιατί πρέπει να παρατηρούνται φαινόμενα θολωμένων νερών όπως πχ άρθρο σε έγκριτη καθημερινή εφημερίδα, του τέως διευθυντού στελέχους της “τέως μεγάλης και σίγουρης” τράπεζας, να συμβουλεύει την κυβέρνηση στο τι να κάνει στις “διαπραγματεύσεις”;
Η απάντηση είναι ότι όποια και να είναι η κατάληξη των διαπραγματεύσεων -συμφωνία ή ρήξη-, το οικονομικό αποτέλεσμα για τον ελληνικό λαό είναι το ίδιο και το αυτό: ένδεια και ανεργία.
Το ζητούμενο για τους “θεσμούς” είναι η Ενιαία Βαλκανική Αγορά χαμηλού κόστους. Διότι με την ενοποίηση του κόστους στα Βαλκάνια και την εξ’ ως αντικειμένου συνέπεια της δραματικής υποβάθμισης του βιοτικού μας επιπέδου, πιστεύουν ότι μπορούν να διασώσουν το μη αντιμετωπίσημο χρέος των Γερμανικών τραπεζών στην αγορά παραγώγων, που μόνο για την Deutsche Bank ανέρχεται στα 55 τρισεκατομμύρια ευρώ.