Και ενώ οι πάντες ασχολούνταν με την «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα, άλλοι(ες) προσπαθώντας να το αποδομήσουν, άλλοι(ες) διαψεύδοντας τους ισχυρισμούς του συγγραφέα, άλλοι(ες) επιχειρώντας με επιθέσεις, κάποιες με χυδαίο περιεχόμενο, να το παρουσιάσουν σαν μυθιστόρημα χωρίς πολιτικό ενδιαφέρον, σε μια περιοχή της ριζοσπαστικής Αριστεράς είχαμε ακόμα μία διάσπαση. Τι είχες Γιάννη (με δύο νι), τι είχα πάντα. Σε διαφορετικούς πια δρόμους βαδίζουν το ΜέΡΑ 25 και η Λαϊκή Ενότητα. Ετσι στα καλά καθούμενα; Οσοι γνωρίζουν την εσωτερική κατάσταση λένε ότι είχαν δοθεί αφορμές και υπήρχε ένα βαρύ κλίμα. Ωστόσο δεν προέβλεπαν τη ρήξη. Πίστευαν ότι δεν θα οδηγηθούν τα πράγματα στα άκρα. Την επιθυμία τους κονιορτοποίησε η πραγματικότητα.
Η συνεργασία των δύο κομμάτων είχε ανακοινωθεί με τυμπανοκρουσίες, σε καθημερινή βάση στελέχη και των δύο χώρων, με καταγωγή από τον ΣΥΡΙΖΑ, αποδοκίμαζαν στεντορείως τους ρεφορμιστές, τους οπορτουνιστές, τον σεχταρισμό του ΚΚΕ, καλούσαν άλλες δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς να εγκαταλείψουν τον ναρκισσισμό τους και να μπουν σ’ έναν διάλογο ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για πολιτική συνεννόηση, απέκλειαν με κατηγορηματικό τρόπο κάθε συζήτηση με τη μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ, ούτε που τους πέρναγε από το μυαλό ότι θα μπορούσε στη διαδικασία αυτή να πάρει μέρος ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί είχε ψηφίσει και εφαρμόσει Μνημόνιο, είχε παραδοθεί στους δανειστές, είχε προδώσει τον λαό καταργώντας την ετυμηγορία του στο δημοψήφισμα, ούτε η Νέα Αριστερά γιατί τα περισσότερα στελέχη της συμμετείχαν σε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που έφερε το τρίτο Μνημόνιο, υλοποίησε σκληρές πολιτικές λιτότητας και υποθήκευσε το μέλλον της χώρας για πολλά χρόνια. Ούτε φυσικά θα είχε ρόλο σ’ αυτό το υπό διαμόρφωση μέτωπο ο αρχιμάστορας του συμβιβασμού, ο Ελληνας Μπερνστάιν. Ο Αλέξης Τσίπρας.
Υπήρχε δηλαδή μια συμφωνία στο γενικό επίπεδο ως προς τον στόχο και τις επιθυμητές συμμαχίες. Απευθύνονταν, όπως έλεγαν στα κείμενά τους, σε όσους(ες) θέλουν μια ενωμένη, ισχυρή και ανυπότακτη Αριστερά, ως δύναμη, απαντοχή και ελπίδα του λαού και της νεολαίας. Ο εχθρός κοινός. Το καπιταλιστικό σύστημα, τα αστικά κόμματα και οι ρεβιζιονιστικές παραφυάδες τους που αυτοπλασάρονται ως αριστερές, αλλά επί της ουσίας λειτουργούν διαλυτικά, εξαπατούν τους εργαζόμενους και με τη ρητορική τους παρασύρουν τους αφελείς αριστερούς. Βεβαίως και αυτό το μέτωπο που δεν πήγαινε άσχημα στις δημοσκοπήσεις -πολλές το έβαζαν στη Βουλή με ποσοστά κοντά στο 4%- δεχόταν κριτική από σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς με τη φρασεολογία που αυτό χρησιμοποιούσε για να καταγγείλει τους άλλους, όμως αυτό δεν ήταν έκπληξη. Πάντα συνέβαινε στην Αριστερά. Τα αριστερόμετρα -παλιά και νέα- δεν έχουν σταματήσει να δουλεύουν. Οι διασπάσεις, άλλοτε για σοβαρά ζητήματα, άλλοτε για ψύλλου πήδημα, είναι ο κανόνας.
Ο κόσμος που τους παρακολουθεί, ολοένα και λιγότερος, απογοητεύεται, απελπίζεται και αποχωρεί. Πέφτει σε πεσιμιστικό λήθαργο. Οι ηγετικές ομάδες όμως νομίζουν ότι είναι στο κέντρο του κόσμου, ότι η ιδεολογική καθαρότητα είναι ο μείζων στόχος, ότι δεν πρέπει να γίνονται εκπτώσεις, ότι οι αρχές τους είναι αδιαπραγμάτευτες, ότι οι επαφές με άλλους θεωρητικά συγγενείς πολιτικούς χώρους είναι επικίνδυνες γιατί καραδοκεί η απειλή της ενσωμάτωσης, ότι το σύστημα έχει βάλει στόχο να τους ξεπαστρέψει (το σύστημα ενδεχομένως να αγνοεί και την ύπαρξή τους), ότι, ότι, ότι… Χιλιάδες «ότι» που έχουν χαρακτηριστικά σιδερένιων νόμων, τους οποίους δεν πρέπει να παραβιάσουν γιατί αν το κάνουν θα προδώσουν την αποστολή τους. Γι’ αυτό λίγοι και καλοί (ο εαυτός του καθενός) παρά πολλοί και σκάρτοι (όλοι οι άλλοι). Με άλλα λόγια πρόκειται για κόμματα και οργανώσεις-καταψύκτες όπου φυλάσσεται η προσδοκία της επανάστασης. Αν ήταν σε θέση κάποιος να γράψει την ιστορία των διασπάσεων της σύνολης Αριστεράς, της μεγάλης, της μεσαίας, της μικρής και της λιλιπούτειας, θα χρειαζόταν όχι μόνο 760 σελίδες που είναι το βιβλίο του Τσίπρα, αλλά σίγουρα πολλούς τόμους.
Ο Τάσος Παππάς είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την “Εφημερίδα των Συντακτών”
