Διαβάζω σε Δελτίο Τύπου βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα και προλογίζει ο Αντώνης Σαμαράς. «Η ιδεολογική κυριαρχία που επέβαλε η Αριστερά στη χώρα μας μετά την πτώση της δικτατορίας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, είχε ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση στη συνείδηση μεγάλης μερίδας της κοινής γνώμης (που ξεπερνά τον δικό της ιδεολογικό χώρο), ενός αναχρονιστικού τρόπου σκέψεως, που εξυπηρετεί τις προπαγανδιστικές της επιδιώξεις, αποτρέπει τις μεταρρυθμίσεις και εμποδίζει τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας».
Τυπικό δείγμα μιας σκέψης που παρουσιάζει την ελληνική Δεξιά ως θύμα της ιστορίας. Ξεκινά από τον Εμφύλιο, όπου υποτίθεται πως η ηττημένη Αριστερά κέρδισε ιδεολογικά τους νικητές αντιπάλους της. Έκτοτε κάθε λαϊκή διαμαρτυρία, κάθε αντίθεση στην εθνικόφρονα ερμηνεία της ιστορίας, κάθε άρνηση συναίνεσης στην ιδέα της ανισότητας ως φυσικού φαινομένου, χαρακτηρίζεται «κατάλοιπο» του Εμφυλίου και θεωρείται δείγμα «της κυριαρχίας της Αριστεράς». Κυριαρχία της οποίας θύμα είναι η κανονικότητα, η οποία δεν είναι άλλη από την απαίτηση η Δεξιά να κυβερνά και η Αριστερά και η Κεντροαριστερά να αντιπολιτεύονται, χωρίς επί της ουσίας να αμφισβητούν τη δεξιά αφήγηση της προτεραιότητας του πλούτου και της ανάπτυξης για τους λίγους έναντι της άμβλυνσης των ανισοτήτων και του Κράτους Πρόνοιας. Αυτή είναι και η κύρια ιδεολογική γραμμή του Μάκη Βορίδη, η οποία τείνει να υπερβεί τον στενό χώρο της ακροδεξιάς προσέγγισης των πραγμάτων για το ελληνικό κομματικό σύστημα και να γίνει mainstream, με ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση στο χώρο των πρώην αριστερών που έχουν γίνει νεοδεξιοί. Αυτοί κακώς θεωρούνται οπαδοί του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είναι πλέον υποστηρικτές της θέσης που ισχυρίζεται πως το woke, η Αριστερά και οι αριστεροί διανοούμενοι δυναστεύουν την ελευθερία του λόγου στη χώρα μας. Αυτοί θα είναι πλέον με τη παραπάνω άποψη είτε κυβερνά είτε δεν κυβερνά ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Και όλα αυτά λέγονται και γράφονται σε μια χώρα που εκατομμύρια συγκεντρώθηκαν στις πλατείες για να αρνηθούν τη διαδικασία αφαίρεσης του θρησκεύματος από τις ταυτότητες κι άλλα τόσα εκατομμύρια συγκεντρώθηκαν κατά οποιουδήποτε συμβιβασμού στο Μακεδονικό ζήτημα. Σε μια χώρα που είναι η μόνη που γίνονται μαθητικές παρελάσεις σε στρατιωτικό στυλ. Σε μια χώρα όπου είναι μεγάλο τόλμημα κάποιος να ισχυριστεί πως η Ελλάδα, η γλώσσα της, η ιστορία, η γεωγραφία της δεν αποτελούν μοναδικά φαινόμενα στον κόσμο και πως κι οι άλλες χώρες έχουν τη δική τους μοναδική γλώσσα, ιστορία, γεωγραφία, πως τα κράτη που πάνε μπροστά είναι εκείνα που ξέρουν να συνομιλούν με τους γείτονές τους. Σε μια χώρα που οι δεσπότες κάνουν παρατηρήσεις στους δασκάλους για τον τρόπο που είναι ντυμένοι, σε μια χώρα που το μάθημα των θρησκευτικών είναι κατήχηση και όχι θρησκειολογία και θεολογία, σε μια χώρα που τα εγχειρίδια ιστορίας της αποσιωπούν τις σκοτεινές στιγμές της ιστορίας της. Σε μια χώρα που γιορτάζει την κήρυξη του πολέμου με την Ιταλία και όχι την απελευθέρωση της από τους ναζί, γιατί τότε θα έπρεπε να αναγνωριστεί ο ρόλος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, σε μια χώρα που επισήμως οι δωσίλογοι θεωρήθηκαν αγωνιστές κατά του κομμουνισμού, κατά τα άλλα κυριαρχεί η Αριστερά του Εμφυλίου. Πως αφού συμβαίνουν όλα αυτά να μη έρθει εκείνος «ο πολιτικός και εκλογικός αναλυτής» (ο Θεός της Δεξιάς να τον κάνει τέτοιο), να ισχυριστεί πως οι αριστεροί δεν είναι Έλληνες και ο ένας δημοσιογράφος που τον άκουγε να κουνάει καταφατικά το κεφάλι του, ενώ ο άλλος ούτε καν κατάλαβε τι άκουγε. Σε μια τέτοια χώρα το θύμα είναι η Δεξιά και ο θύτης η Αριστερά. Τέτοια διαστρέβλωση της ιστορίας για να νομιμοποιηθεί η εξουσία της Δεξιάς;
(Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι δόκτωρ κοινωνιολογίας το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα dnews.gr)
