“Είσαι ό,τι σου ταιριάζει να είσαι”
Βασίλης Καραποστόλης, Συμβίωση κι επικοινωνία στην Ελλάδα
Η αίσθηση της πραγματικότητας [sense of reality] δεν είναι χαρακτηριστικό των πολιτικών, καθώς σπανίως προβαίνουν σ’ ένα αυτοκριτικό εσωτερικό διάλογο[συνείδησης;], αλλά αρκούνται στο να υιοθετούν τα δικά τους αφηγήματα.
Μπορεί να ‘βρούνε τον πραγματικό εαυτό τους’ μόνο σε περιπτώσεις κρίσεων, όπου αναγκαστικά τα όποια προσωπεία τους δεν καλύπτουν το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ, οπότε εκτίθενται δημοσίως με την τελική τους επιλογή.
Ο συχνά κυκλοθυμικός εγωτισμός τους [egocracy] καταλήγει στο να ιδεολογικοποιούν ή να ειδωλοποιούν την πραγματικότητα παρά να την ορθοτομούν. Το έσχατο δε επιχείρημα ορισμένων είναι ότι συν-ομιλούν [μόνο;] με την Ιστορία [κι όχι με τους καταψηφίσαντες πολίτες ή έστω με το κόμμα τους].
Στην αντίληψή τους αυτή τους ακολουθούν και κάποιοι ‘κριτικοί’ [;] διανοούμενοι της Αριστεράς, οι οποίοι χρεώνουν την [κατά]πτωση του χώρου στον Κασσελάκη κι όχι στον Τσίπρα, φοβούμενοι μην κατηγορηθούν για έγκλημα καθοσίωσης [crime de lèse majesté].
Προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι αν η ολική, μερική, σταδιακή επαναφορά των πραγμάτων στην προτεραία κατάσταση [λόγω του Αλέξη] αυτομάτως κι αυτοδικαίως παραγράφει όλα τα λάθη της περιόδου 2012-19.
Μήπως χρειάζεται ένα μεσοδιάστημα πολιτικού αναστοχασμού κι αυτοκάθαρσης;
Το ‘μάτι του κρυμμένου μονόφθαλμου’ [Γιάννης Ρίτσος, Ο αφανισμός της Μήλος] αν δε εμπνέει εμπιστοσύνη, αν δηλαδή δημιουργεί σύγχυση ως προς τα όρια του αληθούς και του ψευδούς, αν εμπεριέχει μόνο εκδίκηση προς τους πρώην ‘δικούς του’ [Μακιαβέλι,Ο Ηγεμόνας],δεν πρόκειται να πείσει, όσους αγιογράφους κι αν επιστρατεύσει.
Ο λαός λέει ότι δεν μπορεί να είσαι ταυτόχρονα ‘αλεπού και λιοντάρι’, γι’ αυτό αυτοί που νομίζουν ότι είναι και τα δύο οφείλουν να προσέχουν που ακριβώς κρύβονται οι παγίδες του Συστήματος και σε ποιόν ιστό της αράχνης έχουν μπλέξει [χωρίς να το καταλάβουν;].
(Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής κοινωνιολογίας, πρώην υπουργός)
