Γραφει ο Φάνης Ουγγρίνης… Δύο αφορμές για συζήτηση έδωσε εχθές το ιερατείο μας.
Η πρώτη, και σοβαρότερη, ηταν το απαράδεκτο μήνυμα μισαλλοδοξίας του-κρατικού λειτουργού-μητροπολίτη Αμβρόσιου, γνωστού για τα εθνικιστικά του κολλήματα.
Ως γνωστό στράφηκε ωμά κατά των ομοφυλόφιλων συνανθρώπων μας, λες κι αυτοί δεν είναι τέκνα του Θεού, λες κι αυτοί δεν δικαιούνται την αγάπη του Χριστού.
Με απλά λόγια, τέτοια κηρύγματα βρίσκονται σε πλήρη αντιδιαστολή προς τις θεμελιώδεις διδαχές της χριστιανικής πίστης, διδαχές ανοχής, συγχώρεσης και μεγαλοψυχίας της-κατά το δόγμα-πανσοφης και παντοδύναμης ανώτατης δύναμης.
Όσο άτομα όπως ο Καλαβρύτων ή ο Πειραιώς παρουσιάζονται σαν εκφραστές της Εκκλησίας της Ελλάδος, τόσο θα απαξιώνεται στα μάτια της ζώσας κοινωνίας αυτός ο τόσο σημαντικός για τον ελληνισμό θεσμός.
Η άλλη αφορμή ήταν ο χαρακτηρισμός, από την Ιερά Σύνοδο, του συμφώνου συμβίωσης και της αποκλειστικής σχέσης ως “παρεκτροπών”.
Κι αυτή η πιο ήπια τοποθέτηση προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, όμως κατά την γνώμη μου κακώς.
Η Εκκλησία έχει τους προαιώνιους κανόνες της, και αυτοί αντιλαμβάνονται τον οικογενειακό βίο με έναν συγκεκριμένο, ανελαστικό τρόπο.
Μπορεί η στάση αυτή να μας φαίνεται συντηρητική και αδιέξοδη, όμως είναι δικαίωμα των ιεραρχών να την υιοθετούν.
Το Ορθόδοξο δόγμα δεν προσφέρεται με επιλογή “α λα καρτ” μα σε πλήρες μενού, take it or leave it, και αυτό πρέπει να είναι σεβαστό.
Η αντίδραση μας στον υπαρκτό εκκλησιαστικό σκοταδισμό πρέπει να εκδηλώνεται παθιασμένα όταν αυτός προσπαθεί να μας επιβάλλει τις εμμονές του.
Η ενοχή της ηγεσίας της Εκκλησίας για περιστατικά όπως του Παπαφείου θα πρέπει να τιμωρείται.
Όμως η συνέπεια της απέναντι στους αρχαίους κανόνες της δεν ανήκει σ’αυτές τις περιπτώσεις…