Σε αυτήν την κοινωνική πραγματικότητα όσο και αυτή την στιγμή να μην αποτυπώνεται έμπρακτα η δυσαρέσκεια των πολιτών που επιθυμούν να ζουν σε συντεταγμένη κοινωνία και ευνομούμενη πολιτεία δεν θα αργήσει να εκφραστεί.
Δεν υπάρχει πολίτης σ αυτή τη χώρα που να πίστεψε ακόμη και οι συμμετέχοντες ότι π.χ, η πρόσφατη απεργιακή κινητοποίηση θα είχε κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα πέραν της ποσοτικής και αριθμητικής καταγραφής των οποίων συμμετασχόντων υπό την πολιτική άθροιση των παραγόντων της Λ.ΕΝ. και των γνωστών «ναϊτών» που όλο λεν κάπου να ΠΑΜΕ αλλά δεν έχουν πει ακόμη που.
Εν τέλει η απεργία κατέληξε άλλη μια φορά ως «αναφορά» καταγραφής και συσχετισμού δυνάμεων στο χώρο της αντιευρωπαικης «αντιμνημονιακης» αυτόκλητα προσδιοριζόμενης «αριστεράς».
Η δεξαμενή ανθρώπων το target group στο οποίο απευθύνεται αυτή η πολιτική σούπα ιδεών και προσωπικοτήτων
– (οι απόψεις της οποίας παρασάγγας απέχουν από την ιδεολογία και την πρακτική που έχουν ορίσει ως αριστερά οι κλασικοί της)-
Είναι κυρίως ο φοβισμένος «δημόσιος» τομέας ο οποίος είναι οι «εργαζόμενοι» και «λαϊκά στρώματα» κατά τους Σουπαρχες .
Δόκιμος και καινοτόμος και εκ του πονηρού ορος για να υποκαταστήσει την «εργατική τάξη» του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα η οποία ούτε συμμετείχε ούτε ¨απεργεί» ούτε και κάποιος από τους Σουπαρχες την εκπροσωπεί.
Ούτε και την κάλεσαν βεβαία.
Δεν τους είναι χρήσιμη.
Άσε που μπορεί να το σκεφτεί και να αντικαταστήσει τους επίσης επί της ουσίας αυτόκλητους εργατοπατέρες.
Η «απεργιακή κινητοποίηση έγινε στην βάση της διεκδίκησης της εκπροσώπησης από την « Συριζαιικη κυβερνητική αριστερά» του κορμού των ψηφοφόρων της.
Δηλαδή των απασχολούμενων στο δημόσιο τομέα.
Υπάλληλοι φοβισμένοι από τα οικονομικά μέτρα, την κατάργηση απαραδέκτων συγκριτικά με τους υπόλοιπους προνομίων αλλά και από τον βίαιο έστω και με αργοπορίες εκσυγχρονισμό του δημοσίου τομέα.
Ο συνδετικός κρίκος ο ομφάλιος λώρος που ενώνει αλλά και αντιπαραθέτει τις πολιτικές ηγεσίες της classic και light «αριστεράς» είναι ο αγώνας τους για την ηγεμονία στην καθυστέρηση.
Καθυστέρηση που εκφράζεται με την απεγνωσμένη αντίσταση του παλιού στην πρόοδο.
Αντίσταση που διαπιστώνεται σ όλους ανεξαιρέτως τους κλάδους και θεσμούς του δημοσίου και του κρατικού μηχανισμού.
Συγκεκριμενοποιείται ιδεολογικά με το λεκτικό όπως «ιδιώτης», «φιλέτο», « κλέφτες πολιτικοί», «ξεπούλημα», «εθνοκάθαρση η γενοκτονία ;» «αντιεξουσιαστης».
Συγκεκριμενοποιείται πρακτικά με το να μην δουλεύει η να υπολειτουργεί ο δημόσιος τομέας και να εξοντώνεται συστηματικά ο ιδιωτικός και οι επιχειρήσεις.
Μπορεί να αντιστέκεται το παλιό στην κοινωνική και οικονομική πρόοδο ακόμη και να φορά τα αποφόρια της αριστεράς που πέθανε μαζί με την ΕΣΣΔ αλλά θα ηττηθεί και κάποιοι από αυτούς θα λογοδοτήσουν στις αρχές και στην ευνομούμενη κοινωνία.
Οι μεταρρυθμίσεις θα γίνουν όχι μόνο γιατί είναι αναγκαίες αλλά και διότι είναι καπιταλιστική νομοτέλεια
Υ.Γ. Αν η Ραχηλ η Ζωη η Λιανα η Ναντια ο Παναγιωτης ο Μητσος ο Πανος και ο Αλεξης ειναι η προοδος και η αριστερα και η διαφορα τους ειναι να διαδηλωνουν την ιδια μερα την ιδια ωρα αλλα σε διαφορετικες πλατειες για το ιδιο θεμα. Τοτε μαλλον ο Μαρξ θα το σκεπτοταν πολυ να συνγγραψει “Το Κεφαλαιο”.
