Του Michael Graziano*… Το ερώτημα δεν είναι αν μπορούμε να μεταφορτώσουμε τους εγκεφάλους μας σε έναν υπολογιστή, αλλά το τι θα γίνει μετά
Κατά το τέλος του 18ου αιώνα, οι μηχανικοί άρχισαν να φτιάχνουν μουσικά κουτιά: περίπλοκοι μηχανισμοί που μπορούσαν να παίξουν αρμονίες και μελωδίες από μόνοι τους. Κάποιοι ενσωμάτωσαν καμπάνες, τύμπανα, εκκλησιαστικά όργανα, ακόμα και βιολιά, και όλα αυτά οργανωμένα με έναν περιστρεφόμενο κύλινδρο. Τα πιο φιλόδοξα παραδείγματα είναι οι Λιλιπούτειες ορχήστρες, όπως το Panharmonicon, που εφευρέθηκε στη Βιέννη το 1805, ή το Orchestrion, που παρήχθη μαζικά και κυκλοφόρησε στη Δρέσδη το 1851.
Αλλά η τεχνολογία αυτή είχε περιορισμούς. Για να φτιάξει έναν πειστικό ήχο βιολιού, ο μηχανικός έπρεπε να δημιουργήσει ένα μικρό ομοίωμα βιολιού –ένα αρκετά σπουδαίο μηχανικό επίτευγμα. Πώς θα αναπαριστούσε ένα τρομπόνι; Ή ένα όμποε; Με τον ίδιο τρόπο, βέβαια. Ο τεχνίτης θεωρούσε ότι ένα ολόκληρο όργανο έπρεπε να αντιγραφεί για να απεικονίσει τον ιδιαίτερο ήχο του. Το μέταλλο, το ξύλο, η γλωττίδα, το σχήμα, η αντήχηση, όλα αυτά έπρεπε να αντιγραφούν. Πώς αλλιώς θα μπορούσατε να αναπαραστήσετε τον ήχο της ορχήστρας; Η εργασία αυτή ήταν απελπιστικά δύσκολη.
Αργότερα, το 1877, ο Αμερικανός εφευρέτης Thomas Edison εισήγαγε τον πρώτο φωνογράφο, και η ιστορίας της μουσικής άλλαξε. Φαίνεται ότι για να συντηρηθεί και να αναπαραχθεί ο ήχος του οργάνου, δεν χρειάζεται να ξέρετε τα πάντα για αυτό, τα υλικά ή τη δομή του. Δεν χρειάζεστε μια μικροσκοπική ορχήστρα σε ένα δωμάτιο. Το μόνο που χρειάζεστε είναι να επικεντρωθείτε σε ένα βασικό μέρος του. Ηχογραφήστε τα ηχητικά κύματα, μετατρέψτε τα σε δεδομένα, και να τα καταστήσετε αθάνατα.
Φανταστείτε ένα μέλλον όπου το μυαλό μας δεν πεθαίνει ποτέ. Όταν το σώμα αρχίζει να φθίνει, μια μηχανή σκανάρει τον εγκέφαλό σας με αρκετή λεπτομέρεια ώστε να απεικονίσει τις ιδιαίτερες συνδέσεις του. Ένας υπολογιστής χρησιμοποιεί αυτά τα δεδομένα για να κάνει προσομοίωση του εγκεφάλου. Δεν χρειάζεται να αναπαραστήσει και την τελευταία λεπτομέρεια. Όπως ο φωνογράφος, θα παραμερίζει τα άσχετα φυσικά χαρακτηριστικά, αφήνοντας μόνο την ουσία των μοτίβων. Και έπειτα, εμφανίζεται ένα δεύτερο εγώ, με τις μνήμες, τα συναισθήματα, τον τρόπο σκέψης και λήψης αποφάσεων σας, μεταφρασμένα σε υπολογιστικά εξαρτήματα με τόση ευκολία όσο η αντιγραφή ενός αρχείου κειμένου σήμερα.
