Του Andrew Brady… Πολλά άτομα, ειδικά αυτήν την εποχή, είναι υπέρμαχοι του κατώτατου μισθού. Κάποιοι υπερασπίζονται ακόμα και την αύξησή του. Ο κατώτατος μισθός είναι ο ελάχιστος περιορισμός που τίθεται ως προς τα χρήματα στα οποία ένας εργαζόμενος επιτρέπεται να πωλεί τον μόχθο του στον εργοδότη. Άλλος ένας, πιο απλός, ορισμός είναι το ελάχιστο καθορισμένο χρηματικό ποσό στο οποίο κάποιος μπορεί να δουλέψει για κάποιον άλλο. Ο κατώτατος μισθός θεσπίστηκε από την κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να αυξήσει τα ημερομίσθια και, καλώς εχόντων των πραγμάτων, να αυξηθεί και η συνολική ζήτηση στην οικονομία. Η συνολική ζήτηση είναι η συνολική ποσότητα αγαθών ή υπηρεσιών που ζητούνται (και μπορούν να αγοραστούν) σε μια οικονομία. Σύμφωνα με τη λογική του κατώτατου μισθού, αν αυξήσετε τον βασικό μισθό, όλοι θα κερδίσουν περισσότερα χρήματα. Αυτή η πίστη δεν είναι χωρίς έρεισμα –η συλλογιστική αυτή έχει στέρεες βάσεις. Εν τούτοις, όταν εξετάζεται από την πραγματικότητα μιας προχωρημένης οικονομικής αντίληψης, τότε απλά δεν βγάζει νόημα.