Μερικές απλές ερωτήσεις προς τον νομοθέτη της διαβόητης τροπολογίας για την πλήρη απαγόρευση των συναθροίσεων και της ελεύθερης έκφρασης στον χώρο μπροστά και περί το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, που ψηφίζεται σήμερα στη Βουλή:
Τι σχέση έχει η προστασία ενός μνημείου και του δημόσιου χώρου ευρύτερα γύρω από αυτό με τις επιβαλλόμενες απαγορεύσεις; Ποιος ακριβώς είναι ο κίνδυνος για το μνημείο, αν μερικά μέτρα από αυτό ασκούνται τα δικαιώματα της συνάθροισης και της ελεύθερης έκφρασης; Ποιος είναι συνεπώς ο συγκεκριμένος σκοπός των αυθαίρετων αυτών περιορισμών και με ποια λογική κρίνεται ως συνταγματικά θεμιτός;
Είναι ανεκτή κατά το Σύνταγμα (άρθρα 11 και 25) η πλήρης και απόλυτη απαγόρευση της συνάθροισης που προβλέπει η τροπολογία, ανεξάρτητα δηλαδή αν συντρέχουν λόγοι που αφορούν κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια ή σοβαρή διατάραξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής;
Ποιος αποφασίζει για το περιεχόμενο των υψηλών συμβολισμών ενός δημόσιου χώρου που βρίσκεται ακριβώς μπροστά στη Βουλή και συνδέεται με σημαντικές ιστορικές στιγμές, ιδίως με τη διαδήλωση παλλαϊκών αιτημάτων; Μήπως η εγγύτητα του μνημείου προς τη Βουλή το διαφοροποιεί έναντι άλλων, καθιστώντας ακόμη πιο κρίσιμη τη δυνατότητα έκφρασης και συνάθροισης στον χώρο αυτό;
Είναι νοητή η απόλυτη απαγόρευση της ελεύθερης έκφρασης στον συγκεκριμένο δημόσιο χώρο, η οποία κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα (άρθ. 14) και σε διεθνείς συμβάσεις υπερνομοθετικής ισχύος; Αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση, που εισήγαγε την τροπολογία, ότι πέρα από το δικαίωμα της συνάθροισης περιορίζει ένα ακόμη πιο ισχυρά προστατευόμενο δικαίωμα, αυτό της ελευθερίας της έκφρασης;
Από πότε υπαίθριοι χώροι ελεύθερης πρόσβασης στον καθένα δικαιολογούν περιορισμούς, ακόμη κι αν συνδέονται με μνημεία, όταν δεν είναι περίκλειστοι άρα δεν εμποδίζεται η επίσκεψη σε αυτά;
Και ακόμα, πόσο θράσος και υποκρισία απαιτούνται για να φωτογραφίζει η συγκεκριμένη τροπολογία τα περιστατικά που συνδέονται με το έγκλημα των Τεμπών και την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι, που διεκδικούσε ένα αυτονόητο δικαίωμά του θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του; Άραγε ο Ρούτσι επιλέγοντας να διαμαρτυρηθεί μπροστά στο μνημείο επέδειξε ασέβεια στο συμβολισμό του ή πόσο βαθιά το σέβεται;
Μία τελευταία απορία, ευρύτερη αλλά άμεσα συναφής: Πόσοι σε αυτή την πολιτεία αναγνωρίζουν πλέον την αξία και το κανονιστικό βάρος του Συντάγματος και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ως ορίων έναντι των αποφάσεων της κυβέρνησης και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας την οποία αυτή ποδηγετεί; Και αν η αξία αυτή έχει συρρικνωθεί σήμερα στο ελάχιστο, τι απομένει από τη δημοκρατία και σε ποιους δημόσιους χώρους δικαιούνται οι πολίτες να την προστατεύσουν;
(Ο Ξενοφών Κοντιάδης είναι συνταγματολόγος, καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο – το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα dnews.gr)
