Γράφει ο Πάνος Θεοδωρίδης… Χρόνια έσερνα ένα Κοράνι, σε αγγλική μετάφραση, με υποκίτρινη ράχη, όποτε διέθετα βιβλιοθήκη. Αραιά το άνοιγα, διάβαζα ένα κεφάλαιο και το έκλεινα απελπισμένος. Τα αγγλικά δεν είναι γλώσσα για ανατολίτικες σάγκες. Μήτε για Βίβλους, μήτε για Βέδδες. Γι αυτό και οι Μόντι Πάιθονς πέτυχαν εκείνο το αστείο με την holy grenade. «Την ιεράν έλαβε χειροβομβίδαν και εκείνη ελήφθη παρ΄αυτού, και ήτο λαμβάνων την λήψιν αυτού».
Τώρα ,έτρεξα μερικές μεταφράσεις στα ελληνικά, παλαιές και νεότερες, από το διαδίκτυο. Δεν με φώτισαν παραπάνω, αλλά δεν ήμουν σε αγγλοσαξονικά σκοτάδια. Διέτρεξα μερικές πολύστιχες σουρά και ήταν προφανής η αμηχανία των μεταφραστών να εξηγήσουν μέσω του ιδιολέκτου του Απόλλωνα ,τον Διόνυσο.Γι αυτό και συχνά αισθάνονται την ανάγκη να επεκτείνουν μια πρόταση, με μια επεξηγηματικη της.
Η πρώτη μου εντύπωση, διαβάζοντας Μαρξ, ήταν παντοδύναμη: έγραφε όπως ένας τυπικός διανοητής του αιώνα του. Μεγάλη πίστη στο χτίσιμο επιχειρημάτων, κανένας δισταγμός να πέσει στα τάρταρα όποιος δυστροπούσε στον δικό του τρόπο σκέψης, θρίαμβος νικητήριος επί του ιδεογραφήματος του αντιπάλου, όταν τα επιχειρήματά του δεν έδειχναν πειστικά. Το ζήτημα είναι ότι υπό το αυτό ιδιόλεκτο λειτουργούσαν και οι «άλλοι». Είτε ιδρυτές πολυκαταστημάτων, είτε επιστολογράφοι βαθύπλουτοι προς την μελαγχολική τους θυγατέρα.
Στις μεταφράσεις του Κορανίου(κι όχι στο ίδιο το Κοράνι, αφού μου είναι απρόσιτο) βρήκα πνοές από το ύφος των Γνωστικών, από πρωτοευαγγέλια που δεν μπήκαν στο mainstream των Συνόδων, από εκτεταμένη επιρροή της Παλαιάς διαθήκης. Το ίδιο το ιερό για τους μουσουλμάνους κείμενο, δεν καλεί κανέναν σε ανθρωποσφαγή και εκδίκηση, τουλάχιστον όχι περισσότερο από τις εντολές του Ιεχώ και των βαβυλωνιακών νόμων.
Περισσότερη σημασία έχει η επαναληπτική χρήση ευχών, οδηγιών και εντολών, που δημιουργούν στον αναγνώστη μια υπνωτική έλξη. Αλλά από την εποχή που διετρεχα τα δορυφορικά κανάλια και παρακολουθούσα τελετές σε διάφορες χώρες, ψαλμούς, αναγνώσεις, ιδιόμελα, συμβολικές κινήσεις, η ίδια «εθάς ιαχή» κυριαρχούσε, η ίδια χρήση του οξέος ήχου ως ακατανίκητη προσωδία.
Το παντοδύναμο μουρμουρητό, από την Ιαπωνία έως το Μαρόκκο, ενός μουεζίνη, ενός αριστερού ψάλτη, ενός χαχάμη, ενός αναγνώστη σε μοναστήρι την ώρα του δείπνου ,ενός φακίρη ή γυμνοσοφιστή . Ενα μακάριο «Ομ» που εύκολα γλυστράει προς το «Αμήν».
Εξάλλου, ο καθένας μας μπορεί να αποκτήσει αυτήν την προσωδιακή αίσθηση, μιλώντας ενώ κλείνει τα ρουθούνια του. Ο εσωτερικός ρυθμός και η ύψωση της φωνής προς τον ψαλμό στο τέλος της πρότασης, είναι το κλειδί μέσα από το οποίο καταλαβαίνεις τον τρόπο που μιλάει κάποιος ταγμένος στην πίστη του, ακόμη κι αν δεν τον βλέπεις.
Για να είμαστε δίκαιοι, η άρνηση του Αρχίλοχου να υποταγεί στην οπλιτική βαρβατίλα, δεν πολυδιαφέρει από το «γλουγλουγλού»με το οποίο ένα μεσαιωνικο φουσάτο κορόιδευε τον στρατηγό του, μήτε από την βωμολοχική τακτική του Καραϊσκάκη. Ακόμη και ο γλωσσικός καμπανισμός των γυναικών της Αιγύπτου, μπορεί να παραπέμψει στις μαύρες κυράδες που κεληδούσαν κατω από την Δωδωναία Φηγό.
Όταν λοιπόν διαβάζεις απειλές και φωτιές που θα σε κυκλώσουν, θα τις καταλάβεις μόνον ως συστάσεις επιστροφής σε ένα μαντρί. Διότι και τα πρόβατα, όταν ο βοσκός κουνάει την γκλίτσα του και βγάζει ένα ζγκμπροοοού σφυρίζοντας, το ίδιο καταλαβαίνουν και σπεύδουν στην στάνη, αποφεύγοντας τα σκυλιά του τα τριγυρίζουν.
Με δυό λόγια, δεν είναι καλο σημάδι να μετράμε με την φουρκέτα ένα κείμενο συσπείρωση,ς ομολογίας, πειθούς και επίκλησης παντοίων κινδύνων εάν δεν το ακολουθήσεις. Διότι από εκατομμύρια στόματα, ομολογητών και μή ,βγαίνει η φράση «αγαπήστε με» ή τουλαχιστον «μη αγαπάτε αυτόν που δε με αγαπάει».
Από αυτό το σημείο, έως την απόδοση της τυφλής βίας και ποικίλων εγκλημάτων στην διοίκηση των Ουρανών, ο δρόμος είναι ανοιχτός, αλλά προφανώς προσχηματικός.
Κι αν αυτό το κείμενο σας φαίνεται σιβυλλικό και γραώδες, κάντε τις αναγωγές της «μαυροφόρας απελπισιάς» των ψηφοφόρων που προσήλθαν για να διαλέξουν τον δικό τους ιππότη της νεοδημοκρατικής αποκάλυψης. Εμποδίστηκαν επειδή δεν λειτούργησε ένα δίκτυο με άλαλα και μπάλαλα.
Οι ίδιοι διεκδικητές, αν ζούσαν ανατολικότερα, θα έπειθαν τους οπαδούς τους με επικλήσεις στην Σαρία και όχι με σπόντες εναντίον του Παπαμιμίκου.
Αφήστε λοιπόν τους Ουρανούς και τα επτά τους στερεώματα, στις κάργιες, στα πουλόπα και στους επικοινωνιακούς δορυφόρους.
Α, και στους αετούς που πεθαίνουν στον αέρα.
