Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το αν η «αριστερά» απώλεσε το ηθικό πλεονέκτημα και, φυσιολογικά, τίθενται μια σειρά από ερωτήματα και θέματα.
Ποιος πότε και που της απένειμε το “πλεονέκτημα” υπό μορφή ευφήμου μνείας και σε ποια αριστερά;
Στην σοσιαλδημοκρατία της 1ης Διεθνούς υπό τον Μαρξ, της 2ης υπό τον Κάουτσκι, της 3ης υπό τον Λένιν ;
Σε ότι δε αφορά την εγχώρια, σε ποιά;
Στο ΚΚΕ(και για ποια χρονική περίοδο;); Στο ΠΑΣΟΚ (και για ποια χρονική περίοδο;) ή στο ΚΚΕεσ.;
Στην ΕΔΑ;. Στον συνιστωσιακό ΣΥΡΙΖΑ ;.Στον Τσιπρικό; Σε ποιά απ’ όλες τις “αριστερές”, τελικά;
Και άντε ότι κάποιο από όλα τα ανωτέρω “σχήματα” η όλα μαζί απώλεσαν το “ηθικό πλεονέκτημα”. Έναντι ποίου, όμως το είχαν ;
Διότι, εκείνοι που τοποθετούνται κατ’ αυτόν τον τρόπο, αποδέχονται ότι, τουλάχιστον μέχρι την εποχή του( αυτοπροσδιορισθέντος ως) «αριστερού» Τσίπρα, (και του Φλαμπουράρη, να μη ξεχνιόμαστε) όλες οι υπόλοιπες ιδεολογίες ή κόμματα στην Ελλάδα είχαν κάποιου είδους ηθικό μειονέκτημα, μια κάποια αναπηρία.
Τα κοινωνικά, όμως, κινήματα τα πολιτικά ρεύματα, τις ιδέες, τις ιδεολογίες και τους φυσικούς θεωρητικούς και καθημερινούς εκφραστές τους τα γεννά και τα δημιουργεί η ζωή και η πραγματικότητα της.
Τα γεννά η ανάγκη της επιβίωσης, της εξέλιξης, της ανάπτυξης στο πλαίσιο της πραγματικότητας του κάθε ενός ατομικά αλλά και του κοινωνικού συνόλου στο οποίο ανήκει.
Είναι η διαρκής καθημερινή προσπάθεια για βελτίωση , όπως ο κάθε ένας την αντιλαμβάνεται και όπως μπορεί.
Αυτή είναι που δημιουργεί τα βιώματα και τις εμπειρίες που τελικά καταγράφονται ως ιδέες και ιδεολογίες από τις κοινωνικές επιστήμες.
Και αυτή η δραστηριότητα δεν έχει να κάνει με την αφηρημένη ηθική από την οποία προκύπτει το απλοϊκό και προσπερασμένο πλέον «δίλλημα» δεξιός- αριστερός.
Κάποιοι άλλοι σχολιαστές αναφέρονται στον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του χαρακτηρίζοντάς τους “Μπολσεβίκους”.
Η ως άνω, όμως, αναφορά, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως υβριστικό προσωνύμιο. Οι κορυφαίοι αυτοί επαναστάτες του περασμένου αιώνα κυριάρχησαν στον μισό πλανήτη ανατρέποντας αυτοκράτορες και αυτοκρατορίες.
Μακάρι να ήταν, έστω και τόσο δα, μπολσεβίκοι , οι “τυχαίοι” του ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα ορφανά των Σοβιετικών και του Μάο.
Φαντάζονται για μπολσεβίκους και ιδεοληπτικούς π.χ. τον Κατρούγκαλο, τον Τόσκα, την Γεροβασίλη, τον Φλαμπουράρη και τον Τσίπρα;
Οι μπολσεβίκοι, αλλά και οι ιδεοληπτικοί έχουν ιδεολογία. αν μη τι άλλο.
Ή μήπως τον Καμμένο και την Ραχήλ;
Ειλικρινά δεν το πιστεύω.
Σαν πολύ βιαστική φαίνεται αυτή η ρεβανσιστική αγωνία ορισμένων κύκλων και σαν παλαιάς κοπής η επιχειρηματολογία της δικαίωσής τους. Έχει κάτι λίγο από ΥΕΝΕΔ.
Δεν ξέρω τι έκανε η αριστερά με το ηθικό πλεονέκτημα και αν και πότε το είχε, πάντως η φασίζουσα τάση έστω και καμουφλαρισμένη θα παραμένει εσαεί με το στίγμα του ηθικού μειονεκτήματος
Και για να το εμπεδώσουν διάφοροι εμβριθείς : Και οι δυο κυρίαρχες αντιλήψεις και ο Χαγιεκικός φιλελευθερισμός και ο μαρξιστικός σοσιαλισμός επιδιώκουν όσο το δυνατόν λιγότερο κράτος.
Οι κρατιστές από την μια και από την άλλη σε γενίκευση οι κόκκινοι και οι λευκοί, ο Χίτλερ και ο Στάλιν ,απλοϊκά όρισαν ,με την διένεξη τους για κυριαρχία και με ανυπολόγιστο ανθρώπινο κόστος, το “δεξιός”-” αριστερός”.
Το δεξιός-αριστερός μέχρι την κατάρρευση της ΕΣΣΔ ορίστηκε σε αντισοβιετικός-φιλοσοβιετικός. Και σ’ εκείνον τον πραγματικό για την εποχή του διαχωρισμό στο ένα ή στο άλλο στρατόπεδο χωρούσαν όλοι. Αρκεί να εκπλήρωναν το κριτήριο.
Και ο Πινοσέτ για τους Αμερικανούς και ο Κάστρο για τους Σοβιετικούς.
Και ο Τίτο για τους Αμερικανούς και ο Βιντέλα* για τους Σοβιετικούς.
Το ηθικό πλεονέκτημα έναντι όλων το έχουν οι ανεκτικές , κοινωνίες. Αυτές που έχουν τουλάχιστον θεσμικά κατοχυρωμένη την ελευθερία της γνώμης και της έκφρασης.
Υ.Γ.: Για τους φίλους φιλελεύθερους: Αν δεν προσέξουν τον ρεβανσισμό των καμουφλαρισμένων φασιστοειδών, θα έχουν την τύχη των μπολσεβίκων του Στάλιν το 1937.
Επειδή η μελέτη του παρελθόντος βοηθά στην κατανόηση του παρόντος, κατά παράδοξο ο πρώτος Ευρωπαίος διανοητής που έγραψε για Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο μπολσεβίκος Λένιν.
Υπό τον τίτλο ««ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΩΝ ΕΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ» («Απαντα», 5η έκδοση, «ΣΕ», τόμος 26, σελίδες 359-363).». Β.Ι. Λενιν
“Αν, όμως, το σύνθημα των δημοκρατικών Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, σε συνδυασμό με την επαναστατική ανατροπή των τριών αντιδραστικότατων μοναρχιών της Ευρώπης, μ’ επικεφαλής τη ρωσική μοναρχία, είναι τελείως άψογο σαν πολιτικό σύνθημα, ωστόσο μένει ακόμη ένα σπουδαιότατο ζήτημα, το ζήτημα του οικονομικού περιεχομένου και της οικονομικής σημασίας αυτού του συνθήματος. Από την άποψη των οικονομικών όρων του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της εξαγωγής κεφαλαίων και του μοιράσματος του κόσμου από τις «προηγμένες» και «πολιτισμένες» αποικιακές δυνάμεις”….
*Βιντέλα : Δικτάτορας της Αργεντινής στη δεκαετία του 70… – elogiki.gr
